چشم و گوش هایم مدام به صفحه و زنگ گوشی ماند تا زنگ بزند، انگار فراموشش شده.

خیلی چیزها فراموش مان می شود، گذر زمان همه چیز را عادی جلوه می نمایاند؛

 تقصیری و جرمی نیست، طبیعت آدمی  است، گرایش انسان به کهنه کردن نو هایی است که شاید روزی برای شان جان هم می داده

 از جانب من مشکلی نیست، اما کاش هدف بعدی والاتر و بهتر باشد...